Ook vandaag is het nog heerlijk fris (20 graden) als ik ga lopen. De eerste 5 kilometer gaan langs de Via Cassia, gelukkig wel overal stoepen. Echter houdt deze soms ineens op en moet je naar de andere kant. En de meeste Italianen stoppen niet voor zebrapaden! ‘Gelukkig’ is het spits en staan de auto’s in de richting Rome redelijk stil, dus kan ik mooi oversteken.
Na ruim een uur flink doorlopen mag ik de weg verlaten en duik een nationaal park in. Bizar dat dit park gewoon binnen de stadsgrenzen van Rome ligt. Wij zouden het in Nederland al een bos noemen. Het loopt echter heerlijk rustig en er zijn veel rustplekken onderweg. Ik loop langs enorme braamstruiken, maar geen braam te bekennen. Ik denk dat de buurtgenoten die allemaal al geplukt hebben. Toch kom ik er nog een paar tegen die ze zijn vergeten. Mijn laatste wilde bramen in Italië! En wat waren ze hier lekker! Een beetje zon en warmte doet de bramen in ieder geval wel goed!
Als ik het park uit kom is heg nog negen kilometer, waarvan best een stuk door de buitenwijken van Rome. Niet leuk, maar dat heb je met het binnenlopen van grote steden. Gelukkig heeft Rome een aantal grote parken binnen de stadsgrenzen. Na de buitenwijk ga ik het park Monte di Mario in, en ja dat is dus een berg. Wetende dat het de laatste keer is, sleep ik mezelf en mijn rugzak de berg weer op. Ik kan op zich prima de berg op, maar blijf het zwaar vinden met rugzak. En je krijgt het er zo warm van! Boven aangekomen kijk ik uit over Rome. Het Vaticaan zie ik nog niet liggen.Tijd voor een pauze en dan voor de eindsprint!
Het sprinten moet nog even wachten, want het gaat eerst verder omhoog. Dan toch eindelijk het ‘befaamde punt’ waar je Vaticaanstad ziet liggen (in ieder geval befaamd onder pelgrims). Ik ben er nu echt bijna. Een dubbel gevoel van blijdschap en bedroefd dat het is afgelopen. Ik treuzel nog wat op de berg, probeer de perfecte selfie te maken, want er is verder niemand, en dan toch maar doorlopen. Die perfecte selfie lukt toch niet!
Via een (waarschijnlijk oude Romeinse) keienweg gaat het omlaag. Zo ken ik de Romeinse wegen weer! Je breekt er bijna je nek als je niet oppast. Ik denk dat de oude Via Cassia echt een snelweg was, want zo mooi had ik ze nog niet gezien!
Eenmaal beneden sta ik gelijk in het centrum van Rome. Nog twee kilometer rechtdoor en dan ben ik er!
Als ik het St.Pietersplein oploop ben ik de enige pelgrim. Het is er druk, maar er is nog ruimte genoeg. Het enorme plein en de gebouwen zijn wel indrukwekkend! Ik blijf er even hangen, want wat nu te doen. Het pegrimsbureau is dicht, en gaat pas on half drie weer open. Eerst maar het hotel zoeken en douchen!
In plaats van mijn gebruikelijke uitrustuurtje ga ik nu gelijk op weg voor mijn oorkonde en mijn Rome-pas voor de komende dagen. Beide blijken op hetzelfde adres te zitten, dus dat is makkelijk.Helaas heeft de jongedame de laatste stempel op de verkeerde plek gezet, maar goed. Ik heb dede stempel en de oorkonde!
Ik loop wat rond, maar merk dat ik toch wel moe ben. Ik besluit de hop-on-hop-off-bus te nemen die bij mijn Rome pas zit. Zo krijg ik een goede indruk van de stad, ik blijf alleen wel lekker het hele rondje zitten! Wat een enorme rijke stad was Rome. Het ene gebouw nog groter en mooier dan het andere en daar tussen nog de restanten van het Romeinse rijk. Ik ga dit in vier dagen allemaal niet kunnen bekijken hoor! Dat wordt keuzes maken!
Na ruim een uur hobbelen door de stad in de bus, kom ik op de terugweg langs een Da Vinci museum. Aangezien Da Vinci me altijd intrigeerde ga ik naar binnen. Er staan reproducties van zijn uitvinden en van zijn belangrijkste schilderijen. Een goede audiotour geeft er uitleg bij. Erg leuk!
Ik sluit af met een ijsje op het St. Pietersplein. Onderweg naar het hotel vind ik een leuk en rustigrestaurantje. Heerlijke risotto en afsluiten met een echte Italiaanse caffe. Decafe, dat dan weer wel!
