Ik blijf vannacht alleen op de enorme zaal in de oude Medicibrug. Aan de andere kant, waarschijnlijk in net zo’n grote zaal, slaapt nog een man. Maar die heb ik niet echt gesproken. Het is dus lekker rustig en ik slaap bijna het klokje rond. Best moe dus!
De ochtend begint prachtig. Ik loop langs de rivier over gras nog wit van de rijp, een waterig zonnetje en prachtige mistflarden boven de velden. De lucht is koel, maar vochtig. Het kan wel eens drukkend warm gaan worden.
Na een anderhalf uur stop ik voor koffie in Fececchio. Daar kom ik ook een stel Amerikanen tegen. We lopen samen verder. Na de eenzame nacht is even wat aanspraak wel leuk. Het landschap wordt steeds meer het Toscane wat we van de foto’s kennen. Het wordt ook langzaam heuvelachtiger. Eind van de dag staat er een aardige klim te wachten op het bovenop de berg gelegen San Miniato. De 150 meter omhoog is slecht een oefening voor de komende etappes. Alle plaatsen liggen hier namelijk op de top van heuvels!
Voordat de klim begint wil ik nog even wat eten. De Amerikanen lopen verder. Ik zal ze de komende dagen nog wel tegenkomen. Ne de ‘lunchstop’ is inderdaad niet ver meer, maar door de warmte (het is idd drukkend warm geworden) en het gewicht van de rugzak kom ik toch bezweet en rood aangelopen boven. Gelukkig is daar ook gelijk de herberg, dus kan ik mooi douchen en even bijkomen voordat ik op onderzoek uit ga.
Het centrum is niet zo groot, maar heeft een oude kerk en een overgebleven toren van wat ooit een kasteel of zo was. Vanaf de toren, waar je trouwens niet op kan, kijk je uit over waar de route vandaan komt en naartoe gaat. De komende dagen loop ik door de heuvels die zo ver rijken als ik kan zien!
