woensdag 24 augustus 2016

De eerste schreden op de Grand St Bernard

Zei ik niet al eerder dat niet alles gaat zoals gepland? Vandaag zou dan eindelijk de korte dag worden naar Martigny. Gisteravond kwam ik echter Miguel uit Mexico tegen die de hele route vanuit Canterbury loopt. Al pratend vertel ik dat ik verschillende verhalen heb gehoord over het stuk na Martigny. Vreselijke verhalen over smalle enge paadjes en hoogtevrees met los zand enzo, en het andere uiterste dat het een pittige maar mooie wandeling is. Wat te doen? Ik heb lichte hoogtevrees en zie het niet zitten om ergens niet meer voor of achteruit te durven, maar misschien valt het ook wel weer reuze mee. Miguel stelt voor om samen te gaan, en wel morgen! Dat is dan dus een stuk verder dan Martigny. Maar ik zou het ook zonde vinden dat stuk over te slaan, dus we spreken af. We beginnen vroeg. Het eerste stuk naar Martigny is eenvoudig en al rond elf uur zijn we daar. We nemen een lange pauze, om energie te verzamelen voor de klim die komen gaat. Iets na twaalven gaan we op weg. Het is inderdaad een prachtige route langs de rivier omhoog. Echt last van hoogtevrees heb ik niet, want er staan overal bomen. Maar pittig is het inderdaad wel. Binnen korte tijd stijgen we behoorlijk. Als we vervolgens weer langzaam afdalen, komt er een behoorlijk steil stukje met losliggend grind. Nergens om vast te houden, en dus link met een zware rugzak. Maar ver vallen kun je niet, hooguit kom je op je kont op het pad te zitten. Maar ook dat vind ik niet erg aantrekkelijk! Toch moet ik erlangs. Dus wat moed verzamelen en naar beneden schuifelen. Zonder kleerscheuren kom ik beneden. Dat was dus het 'vreselijke' stuk! Boj de rivier gaan even de schoenen uit en voeten in het water. Dat is koud! Maar wel verfrissend. Ik voel me nog goed, ondanks dat we al 25 km hebben gelopen. Echter waren we er nog niet. Na de rivier te hebben over gestoken gaat het weer flink omhoog. Het is een prachtig stuk door het bos en slingerend tussen grote rotsblokken. Wel behoorlijk wat klateren en een aanslag op je benen. Ik ben dan ook blij dat we in Sembrancher aankomen. Er blijkt hier toch geen camping zoals wij dachten, tenminste niet wat wij zoeken. Er is een 'camping' voor chalets en stacaravans. Maar na lief vragen mogen we blijven op het speelveldje naast de glijbaan. De teller staat op 35 km en de temperatuur op 32! Dat was echt wel een zware dag. Gelukkig hoeven we niet verder, want ik weet niet of ik nog verder had gekund. Bij de naastgelegen supermarkt halen we eten, en dan bijtijds naar bed. Ik ben echter zo moe dat slapen niet eens wil lukken. Mijn spieren zijn wel wat in de war van al dat klimmen. Hopelijk valt de schade morgen mee. 

Einde

Aan alles komt een eind. Zo ook aan jaren lopen naar Rome! En wat doe je dan op zo’n laatste dag in Rome. Nou, lopen! Niet echt natuurlijk, ...