Als ik het kleine dorpje uit ben gaat het gelijk al vrij steil omhoog. Nu houd ik al niet zo van omhoog, helemaal niet van steil en nog minder als ik net wakker ben. Met al het water en eten voor de hele dag in de rugzak, is deze ook een stuk zwaarder. Ik word dus al gelijk een beetje chagarijnig. En het wordt al zo’n lange dag.
De klim naar boven mag dan niet leuk zijn, het levert wel een prachtig uitzicht over het dal met deopkomende zon! Dat maakt het dan wel weer een beetje goed.
De route blijft voorlopig op hoogte en slingert prachtig over de bergkammen. Een waterig zonnetje, nog niet te warm en een windje maken het heerlijk lopen zo! De lastige start ben ik al weer vergeten!
Ik moet echter nog hoger. Vandaag is de dag met de meeste hoogtemeter, ruim 900. In de verte zie ik het fort van Radicofanie al een hele tijd liggen. Ik kan me echter niet voorstellen dat ik daar heen moet, het is zo ver weg en lijkt ook niet dichterbij te komen.
De klim naar boven is lang. Bijna 15 km geleidelijk omhoog. De klim begint met een vreselijke asfaltweg. Het is er niet druk, maar zodra ik op asfalt loop is mijn energie weg. En natuurlijk is het er warm, geen schaduw en geen wind meer. Ruim een uur lang weer echt afzien voor mij. Ik moet regelmatig de schaduw in om af te koelen. En hetis maar 25 graden, maar dat asfalt is een soort bakplaat.
Toch ben ik al aardig opgeschoten. Nog maar 8 km naar Radicofanie. Maar het constante stijgengaat niet snel. Zeker niet met een rugzak. Het gaat wel goed. Mijn training thuis heeft duidelijk effect! Het gaat alleen langzaam, maar ik heb de tijd. Na het asfalt volgt de route deels de weg via een mooi aangelegd pad. Op een gegeven moment steken we een rivier over. Ik vraag me echt af hoe je dat wilt doen in een ander seizoen. De rivier is zo 20 meter breed en met veel water zul je de autoweg moeten nemen denk ik. Maar goed. Ik kan er nu wel met droge voeten doorheen.
Het blijft gestaag omhoog gaan. Mijn water is op, maar gelukkig komt er nog een waterpunt en kan ik bijvullen. Lange tijd zie ik het fort niet meer liggen. Ontnomen van het zicht door bergen en bossen. Ineens is het daar weer. En het lijkt nog steeds ver, maar inmiddels is het nog een paar kilometer. Het is even doorzetten, maar rond vier uur ben ik er dan echt! Helaas is het fort nog verder omhoog, en daar heb ik nu even geen zin in!
Op zoek naar mijn slaapadres kom ik een mevrouw in een auto tegen, die vraagt waar ik heen moet. Ze brengt me wel even. Het blijkt de mevrouw van het huisje te zijn ‘s Avonds komt ze me halen om naar een restaurantje te brengen. Het is toch wel een kilometer lopen naar het stadje!
Om half acht komt niet mevrouw, maar haar manme halen. Hij wil me ook wel even naar het fort brengen. Dan kan ik toch even kijken. Helaas is het al dicht, maar toch leuk!
Daarna lekker eten en zo snel slapen. Morgen wordt toch ook weer een lange dag, maar daarover morgen meer! Welterusten!
