Nou, heb ik net een prachtig verhaal geschreven, druk ik op de verkeerde knop en is het weg. Ik lan dus weer opnieuw beginnen. Als het hier en daar wat kortaf is, dan weten jullie hoe dat komt.
Vannacht heeft het geregend. De lucht is behoorlijk afgekoeld en het is nog bewolkt. Ik vind de frisse lucht wel even lekker na dr warmte van gisteren. Zeker nu ik de bergen echt achter me laat. Het eerste stuk id nog heuvelachtig en loopt in een boog rondom het meer van Viveronne. De bergen en wijngaarden maken langzaam plaats voor akkerland. Veel is er niet onderweg. De dorpjes waar de route doorheen loopt hebben, zeker 's ochtends vroeg, alleen een bakker met allerlei lekkers dat niet goed voor mij is. Wel is er onderweg markt, tenminste, er staan twee kraampjes. Een met fruit (heb ik genoeg) en een met kaas. Ik heb wel trek in iets hartigs en neem een stuk mee. Met mijn handige Zwitserse zakmes snijd ik een groot stuk af. Dat is lekker! En dat loopt vast ook goed. Na de salamiworstjes waar ik al fan van ben, is dit ook erg lekker. En kaas lijk je net als brood onderweg overal te kunnen krijgen!
Vol energie neem ik de laatste hobbel en verlaat is voorlopig de bergen. Mijn benen zijn er niet rauwig om. Eerst maar weer wat kilometers maken, en dan ben ik hopelijk klaar voor de volgende bergketen!
Tijdens de afdaling is de indrukwekkende kerk van Carvaglio al zichtbaar, en gelukkig is deze open! Ik vind de Italiaanse kerken prachtig. Meestal sober met ingetogen kleuren en veel fresco schilderingen. Tegenover de kerk zit een terras met koffie! Eindelijk een koffiebar die ook uitnodigt om te gaan zitten. De normale Italiaanse koffie is in twee slokken op, dus bestel ik standaard de 'americano'. Dezelfde espresso met een kannetje water erbij 😉
Na de koffie loop ik echt de vlakte op. De eerste rijstvelden geven een voorproefje van wat ik de komende dagen kan verwachten: lange rechte wegen en rijst. De rijst zal bijna geoogst kunnen wordenben ruikt een beetje weeïg, zoiets als naar rijstwijn. Het is nog een uurtje of twee naar Santhia door niet erg vermeldingswaardig landschap. Daar aangekomen heb ik het hostel snel gevonden. Ik ben de eerste en moet even wachten op diegene met de sleutel.
Eenmaal ingecheckt, gedoucht en boodschappen gedaan komt ook de Nederlandse pelgrim van de eerste etappe aan. Ik weet nu dat hij Bert heet. Ondanks dat we elkaar pas een keer hebben gezien (en dat drie dagen geleden) hebben we veel bij te kletsen. Zo gaat dat als pelgrim. Op het terras met een biertje nemen we de route en de afgelopen dagen door. Nog twee Nederlandse pelgrims komen aanlopen. Het wordt hier nog druk! Op zich niet zo vreemd, aangezien de etappe morgen 26 km is en volgens de gids geen tussenstops kent. De dame van van vannacht heeft het er blijkbaar toch op gewaagd, want haar zie ik hier niet. Ik bereid me nog even in alle rust voor op wat wel de 'meseta' van de tocht naar Rome wordt genoemd (meseta is de saaie en lange en hete hoogvlakte onderweg naar Santiago). Ik ga het morgen zien. Vooralsnog wordt er regen voorspeld!
