Naar de top

Voor de laatste keer deze vakantie pak ik mijn tentje in. Ik ben best gehecht aan mijn tentje, maar voor het gewicht van mijn rugzak is een reis langs hotelletjes prettiger. Het is opnieuw stralend blauw en fris als ik start met lopen. Eerst een stukje terug omlaag naar de route, maar dan gaat het gestaag omhoog. Dit is al snel een paar procentjes meer stijging dan gisteren! Maar ja, die hoogtemeters moeten toch een keer gemaakt worden. Eerst gaat het nog door het bos, maar al snel kom ik in een meer open Alpen-landschap. Voor me rijst een enorme muur op, die de route door het dal 'blokkeert'. Het de wand van een stuwdam, die steeds groter wordt naarmate ik dichterbij kom. Eenmaal de dam gepasseerd loop ik langs de rand van een prachtig blauw meer. De stijging is hier even wat minder, dus kan ik wat op adem komen. Relaxed loop ik, vergezeld van krekels, vlinders, vogels en Alpenmarmotten langs het meer verder. Daarna is het weer gedaan met de rust en gaat het weer gestaag de hoogte in. Dit is toch echt wel even wat anders dan de afgelopen dagen. De stijging is voor mij net iets te steil om relaxed te lopen en al snel wordt het toch wel afzien met die enorme rugzak. Om de zoveel tijd moet ik even stilstaan om mijn benen wat rust te gunnen. Conditioneel lukt het wel, maar mijn benen hebben het zwaar. Misschien ook de combinatie met afgelopen dagen. Het voordeel is dat ik steeds weer even kan genieten van waar ik loop. Dit voelt wel erg bijzonder. Zo'n klein stipje als ik nu ben tegen die enorme berg. We stellen eigenlijk maar niks voor.

Het blijft stug stijgen en in slakkengang vecht ik mij omhoog. Inmiddels zou ik die rugzak graag inleveren voor een lichtere variant. Omhoog kijkend is nog geen eind in zicht. Ik denk dat ik ongeveer op de helft ben. Om me heen wordt het steeds ruiger en kaler. Ik pauzeer nog met een verfrissend voetbad in de beek. 

Regelmatig blijf ik bergbeekjes passeren en een aantal keer de weg die ook naar boven gaat. Daar waar de weg omhoog slingert, gaan wij wandelaars gewoon steil omhoog! De stijging blijft maar doorgaan, mijn arme benen worden niet gespaard vandaag! Bijna kruipend ga ik omhoog, maar ook dan kom ik er uiteindelijk. Vlak voor de top is daar dan ook nog het stukje sneeuw! Nog even klateren en ik ben er! Al die mensen op de parkeerplaats bij het uitkijkpunt kijken me een beetje meewarig aan. Ze hebben waarschijnlijk geen idee..... of denken 'die is gek!' Misschien hebben ze wel een beetje gelijk ;-)

Ik slaap in het Hospice de Grand St Bernard, dat al honderden jaren vermoeide reizigers opvangt. Daar snappen ze het wel! Ik wordt opgevangen door de broeders, samen met andere pelgrims. Er is thee en een stempel! Ineens lijken ook overal pelgrims vandaan te komen. Ik ben niet meer de enige. Als afsluiting van de vakantie (zo voelt het al wel een beetje) ga ik naar de mis en de vespers in het klooster. Ik versta er ( gelukkig) niks van, maar ik vind de sfeer altijd mooi. Zeker op zo'n tocht naar Rome. 's Avonds is er gezamenlijk eten aan lange tafels. Het is druk en gezellig. Maar ik ben moe en dan is een Frans gesprek volgen lastig. Na het eten dus op tijd naar bed. Morgen wacht nog een lange dag terug naar de bewoonde wereld.